Człowiek kształtując się w danym społeczeństwie przechodzi przez różne etapy rozwoju. Każdy z nich jest ważny i wpływa na modelowanie osobowości. Wiąże się to z wieloma wyborami i decyzjami. Jedną z nich jest wybór partnera życiowego i założenie własnej rodziny. Przyjęcie na siebie nowej roli męża, żony, ojca lub matki wymaga wiele wysiłku i kompromisu. Prawidłowe funkcjonowanie rodziny musi dotyczyć jej wewnętrznej spójności, powinno być oparte na wzajemnym szacunku, odpowiedzialności za siebie i dzieci. Dążeniu do realizacji swoich marzeń, trosce o dom, dobro materialne, sprawiedliwy podział obowiązków domowych. Zharmonizowanie i satysfakcja ze wspólnych realizowanych celów życiowych pozwala na osiągnięcie szczęścia, nie tylko rodzinnego, ale też osobistego. Jest to możliwe, gdy w związku dwojga ludzi nie dochodzi do trwałych konfliktów, które powodują nagromadzenie emocjonalnych napięć. Te zaś stają się przyczyną wielu zranień powodujących ból psychiczny i wzajemne oddalenie. W przypadku, gdy nie uda się ich rozwiązać, powstaje kryzys małżeński, który wprowadza stan dezorganizacji. Dochodzi do zaniedbania obowiązków małżeńskich, rodzicielskich a w konsekwencji staje się powodem do konfliktów i ostatecznie do rozpadu rodziny. Jest to trudny czas nie tylko dla dorosłych ale również dla dzieci, które mogą nie rozumieć co się dzieje. Dotyczy to szczególnie małych dzieci u których przywiązanie do obojga rodziców jest dość silne. Często za całą tę sytuacje dziecko obwinia siebie, ma trudności ze zrozumieniem tego co się dzieje. W takich chwilach może czuć się opuszczone, osamotnione, wycofane oraz zamknięte w sobie. Traci poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji, jakie daje rodzina. Jest pełne obaw, ponieważ znajduje się w zupełnie dla niego nowej, często trudnej emocjonalnie sytuacji. Sytuację tę potęguje chęć ukazania jednego z rodziców w jak najgorszym świetle. Brak kontaktu z jednym z nich, jest czynnikiem który zaburza u dziecka rozwój emocjonalny, intelektualny i społeczny. Ośmieszanie, krytykowanie, wypowiadanie negatywnych opinii na temat jednego z rodziców, ograniczanie kontaktów z dzieckiem powoduje osłabienie więzi i dodatkowo potęguje cierpienie dziecka. Te często świadome lub nieświadome działania powodują wystąpienie tzw. alienacji rodzicielskiej. Dziecko staje się uwikłane w konflikt lojalnościowy. Rozwodzący się rodzice nie przestają być nadal rodzicami. Muszą na nowo określić swoje role i zasady. Sami też muszą przystosować się do nowych zmian, które są dla nich trudne. Rozpad rodziny, to trudne dla dziecka przeżycie może wywołać u dziecka zaburzenia somatyczne takie jak: ból głowy, brzucha, problemy ze snem oraz emocjonalne: utrata apetytu, wymioty, moczenie nocne, jąkanie, tiki, stany lękowe, nadpobudliwość psychoruchowa i nerwice dziecięce. W takiej sytuacji niezbędna jest szczera rozmowa z dzieckiem w celu złagodzenia emocjonalnego chaosu. Należy pozwolić dziecku na swobodne wyrażanie uczuć. Ignorowanie ich przez rodziców jest dużym błędem. Rodzic powinien pomóc dziecku zrozumieć, że emocje są zupełnie normalne. Pokazać, że rozumie stan dziecka i być dla niego oparciem. Poniższe zasady mogą okazać się w tym pomocne: przytulaj swoje dziecko, poświęcaj mu więcej czasu oraz baw się z nim, słuchaj go, bądź przy nim, gdy cię potrzebuje, nie bagatelizuj tego co do Ciebie mówi, zauważaj je.

Literatura: 1. Jull Brurrett- ,,Rodzicielstwo po rozwodzie”. 2. Franciszek Adamski- ,,Rodzina wymiar społeczno- kulturowy”. 3. Agnieszka Lewicka-Zelent, Katarzyna Korona- ,,Dziecko a rozwód”. 4. Katarzyna Głuszak- Artykuł ,,Alienacja rodzicielska- czym jest? Jaki ma wpływ na psychikę dziecka.’’ 5. Lisa Rene Reynolds- ,,Pomóż dziecku przetrwać rozwód’’.

Przygotowały: Małgorzata Manelska- terapeuta Alicja Kowalska- pracownik socjalny